ما مردمی هستیم که بحران را نه از کتاب‌ها، بلکه از زندگی یاد گرفته‌ایم. آن‌قدر با فریادهای ناگفته و چمدان‌های نیمه‌بسته مواجه شده‌ایم که حالا دیگر بحران برای‌مان غریبه نیست.
وقتی درباره‌ی “تعدیل نیرو” صحبت می‌کنیم، اغلب توجه‌ها به جنبه‌های اقتصادی آن معطوف می‌شود: درآمد از دست رفته، هزینه‌های زندگی و بحران معیشتی. اما از منظر روانشناسی اجتماعی، تعدیل شغلی
بی‌انگیزگی و بلاتکلیفی در پساجنگ؛ چرا ذهن ما از حرکت می‌ایستد؟ جنگ که تمام می‌شود، تصور عمومی این است که حالا همه‌چیز باید به روال عادی برگردد. صداها خاموش شده،
تجربه جنگ و بحران‌های جمعی، نه فقط جسم ما، بلکه روان ما را عمیقاً زخمی می‌کند. در شرایط پساجنگ، بسیاری از مردم ایران با علائمی مانند ترس از صداهای بلند،
همه‌چیز از همان شب‌ها شروع شد. شب‌هایی که پنجره‌ها می‌لرزیدند، نوتیفیکیشن‌ها خبر از هشدارهای فوری می‌دادند، و مجبور بودیم در لحظاتی سخت برای زندگی‌مان تصمیماتی مثل ماندن یا رفتن ناگهانی
در روزهایی که بحران، زندگی مردم را به چالش کشید، برخی از کسب‌وکارها با اقدامات انسانی و مسئولیت اجتماعی خود در کنار مردم ایستادند. این کسب‌وکارها نه تنها به فکر
روایتی از زخم‌هایی که دیده نمی‌شوند، اما در گلو، معده، روده و اشتها فریاد می‌کشند جنگ همیشه با ویرانی ساختمان‌ها و صدای موشک و پدافند شروع نمی‌شود، و همیشه هم
ایران امروز، پس از سال‌ها جنگ و تنش، در نقطه‌ای حساس و شکننده قرار دارد؛ روزهایی که آینده نه تنها برای جامعه بلکه برای هر فرد تبدیل به سوالی بزرگ
گزارشی درباره‌ی اختلالات خواب پس از حملات شبانه و راه‌های بازسازی الگوی خواب در شرایط پساجنگ شب، همیشه زمانی برای آرامش و بازسازی بوده است؛ اما در روزهایی که آسمان
در روزهای پس از جنگ، جامعه با چالش‌های عمیق روانی و اجتماعی روبه‌رو می‌شود. سازمان‌ها نیز به‌عنوان جزئی از این جامعه، تحت تأثیر این بحران‌ها قرار می‌گیرند. در چنین شرایطی،
