چطور کادر درمان، روان‌شناسان و مددکاران در بحران‌های جنگی با «فرسودگی ثانویه» دست و پنجه نرم می‌کنند و چه می‌توان از تجربه‌های جهانی آموخت؟ در هر جنگ، تصاویر میدان نبرد
وقتی آدم‌ها مهاجرت می‌کنند، معمولاً قصه‌شان با یک تصویر پرشور از آزادی، پیشرفت، و «شدن» آغاز می‌شود. از جوانی که آرزوی تحصیل در بهترین دانشگاه‌ها را دارد تا خانواده‌ای که
جنگ همیشه با عدد و آمار به ما معرفی می‌شود. با تیترهایی از تلفات، ویرانی و موشک‌هایی که از یک سمت پرتاب شدند و از سمت دیگر پاسخ گرفتند. اما
ما مردمی هستیم که بحران را نه از کتاب‌ها، بلکه از زندگی یاد گرفته‌ایم. آن‌قدر با فریادهای ناگفته و چمدان‌های نیمه‌بسته مواجه شده‌ایم که حالا دیگر بحران برای‌مان غریبه نیست.
وقتی درباره‌ی “تعدیل نیرو” صحبت می‌کنیم، اغلب توجه‌ها به جنبه‌های اقتصادی آن معطوف می‌شود: درآمد از دست رفته، هزینه‌های زندگی و بحران معیشتی. اما از منظر روانشناسی اجتماعی، تعدیل شغلی
بی‌انگیزگی و بلاتکلیفی در پساجنگ؛ چرا ذهن ما از حرکت می‌ایستد؟ جنگ که تمام می‌شود، تصور عمومی این است که حالا همه‌چیز باید به روال عادی برگردد. صداها خاموش شده،
تجربه جنگ و بحران‌های جمعی، نه فقط جسم ما، بلکه روان ما را عمیقاً زخمی می‌کند. در شرایط پساجنگ، بسیاری از مردم ایران با علائمی مانند ترس از صداهای بلند،
همه‌چیز از همان شب‌ها شروع شد. شب‌هایی که پنجره‌ها می‌لرزیدند، نوتیفیکیشن‌ها خبر از هشدارهای فوری می‌دادند، و مجبور بودیم در لحظاتی سخت برای زندگی‌مان تصمیماتی مثل ماندن یا رفتن ناگهانی
در روزهایی که بحران، زندگی مردم را به چالش کشید، برخی از کسب‌وکارها با اقدامات انسانی و مسئولیت اجتماعی خود در کنار مردم ایستادند. این کسب‌وکارها نه تنها به فکر
روایتی از زخم‌هایی که دیده نمی‌شوند، اما در گلو، معده، روده و اشتها فریاد می‌کشند جنگ همیشه با ویرانی ساختمان‌ها و صدای موشک و پدافند شروع نمی‌شود، و همیشه هم
