ساعت ۱ بامداد است و هنوز چراغ‌های خانه‌ی بسیاری روشن‌اند. بعضی‌ها مشغول پاسخ به پیام‌های کاری‌اند، برخی در حال اسکرول بی‌پایان شبکه‌های اجتماعی، و گروهی دیگر درگیر نگرانی‌های فردا. برای
زندگی دیجیتال بخش جدایی‌ناپذیر روزهای ما شده است. گوشی همراه، پیام‌ها، نوتیفیکیشن‌ها و شبکه‌های اجتماعی دائماً در کنار ما هستند. این حضور پیوسته، مزایایی مثل دسترسی آسان به اطلاعات و
وقتی درباره عدالت جنسیتی در شهر صحبت می‌کنیم، معمولا نگاه‌ها به سرعت به سمت حضور زنان در فضاهای عمومی می‌رود: پارک‌ها، خیابان‌ها، ایستگاه‌های حمل‌ونقل. اما پشت این حضور یا نبودن،
چطور کادر درمان، روان‌شناسان و مددکاران در بحران‌های جنگی با «فرسودگی ثانویه» دست و پنجه نرم می‌کنند و چه می‌توان از تجربه‌های جهانی آموخت؟ در هر جنگ، تصاویر میدان نبرد
وقتی آدم‌ها مهاجرت می‌کنند، معمولاً قصه‌شان با یک تصویر پرشور از آزادی، پیشرفت، و «شدن» آغاز می‌شود. از جوانی که آرزوی تحصیل در بهترین دانشگاه‌ها را دارد تا خانواده‌ای که
جنگ همیشه با عدد و آمار به ما معرفی می‌شود. با تیترهایی از تلفات، ویرانی و موشک‌هایی که از یک سمت پرتاب شدند و از سمت دیگر پاسخ گرفتند. اما
ما مردمی هستیم که بحران را نه از کتاب‌ها، بلکه از زندگی یاد گرفته‌ایم. آن‌قدر با فریادهای ناگفته و چمدان‌های نیمه‌بسته مواجه شده‌ایم که حالا دیگر بحران برای‌مان غریبه نیست.
وقتی درباره‌ی “تعدیل نیرو” صحبت می‌کنیم، اغلب توجه‌ها به جنبه‌های اقتصادی آن معطوف می‌شود: درآمد از دست رفته، هزینه‌های زندگی و بحران معیشتی. اما از منظر روانشناسی اجتماعی، تعدیل شغلی
بی‌انگیزگی و بلاتکلیفی در پساجنگ؛ چرا ذهن ما از حرکت می‌ایستد؟ جنگ که تمام می‌شود، تصور عمومی این است که حالا همه‌چیز باید به روال عادی برگردد. صداها خاموش شده،
تجربه جنگ و بحران‌های جمعی، نه فقط جسم ما، بلکه روان ما را عمیقاً زخمی می‌کند. در شرایط پساجنگ، بسیاری از مردم ایران با علائمی مانند ترس از صداهای بلند،
