چطور کادر درمان، روان‌شناسان و مددکاران در بحران‌های جنگی با «فرسودگی ثانویه» دست و پنجه نرم می‌کنند و چه می‌توان از تجربه‌های جهانی آموخت؟ در هر جنگ، تصاویر میدان نبرد
وقتی آدم‌ها مهاجرت می‌کنند، معمولاً قصه‌شان با یک تصویر پرشور از آزادی، پیشرفت، و «شدن» آغاز می‌شود. از جوانی که آرزوی تحصیل در بهترین دانشگاه‌ها را دارد تا خانواده‌ای که
جنگ همیشه با عدد و آمار به ما معرفی می‌شود. با تیترهایی از تلفات، ویرانی و موشک‌هایی که از یک سمت پرتاب شدند و از سمت دیگر پاسخ گرفتند. اما
بی‌انگیزگی و بلاتکلیفی در پساجنگ؛ چرا ذهن ما از حرکت می‌ایستد؟ جنگ که تمام می‌شود، تصور عمومی این است که حالا همه‌چیز باید به روال عادی برگردد. صداها خاموش شده،
تجربه جنگ و بحران‌های جمعی، نه فقط جسم ما، بلکه روان ما را عمیقاً زخمی می‌کند. در شرایط پساجنگ، بسیاری از مردم ایران با علائمی مانند ترس از صداهای بلند،
همه‌چیز از همان شب‌ها شروع شد. شب‌هایی که پنجره‌ها می‌لرزیدند، نوتیفیکیشن‌ها خبر از هشدارهای فوری می‌دادند، و مجبور بودیم در لحظاتی سخت برای زندگی‌مان تصمیماتی مثل ماندن یا رفتن ناگهانی
ایران امروز، پس از سال‌ها جنگ و تنش، در نقطه‌ای حساس و شکننده قرار دارد؛ روزهایی که آینده نه تنها برای جامعه بلکه برای هر فرد تبدیل به سوالی بزرگ
چرا بعد از پایان جنگ یا بحران، هنوز خسته‌ایم؟ در بسیاری از مناطق درگیر بحران، زمانی می‌رسد که صداها خاموش می‌شوند، خیابان‌ها آرام می‌گیرند و مردم تلاش می‌کنند به زندگی
در دل روزهایی که بوی جنگ، بحران‌های اجتماعی و ناپایداری اقتصادی در هم تنیده‌اند، بسیاری از مردم ایران با پرسشی مشترک روبه‌رو هستند: چطور با درآمدی که نامعلوم‌تر از همیشه شده، زندگی را پیش ببریم؟ ترس از بی‌پولی، نگرانی درباره تأمین
در دل هر بحران، کودکی نشسته است که جهان را با چشم‌هایی تازه نگاه می‌کند. کودکانی که در میانه جنگ، بحران‌های اجتماعی، تروماهای جمعی و ناپایداری اقتصادی رشد می‌کنند، نه‌تنها
